Rapid-VIDITEST Norovirus

Jednostopniowy test do różnicującego wykrywania genogrupy I i II norowirusa w ludzkim kale.

PRZEZNACZENIE

Rapid-VIDITEST Norovirus to szybki test immunochromatograficzny do jakościowego wykrywania (przy zastosowaniu oddzielnych prążków) genogrupy I (GI) i genogrupy II (GII) norowirusa w próbkach ludzkiego kału. Wynik dodatni testu stanowi dobrą wskazówkę, że może to być zakażenie norowirusem, co powinno zwrócić uwagę klinicysty. Test oparty jest na immunologicznym wychwytywaniu kolorowych mikrokulek podczas przepływu wzdłuż membrany, na której zostały unieruchomione na dwóch oddzielnych prążkach przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko GI i GII.

WSTĘP

Norowirusy to genetycznie zróżnicowana grupa z jednoniciowym RNA, należąca do rodziny Caliciviridae^1,2,3 (do rodziny tej należą między innymi sapowirusy). Norowirusy są bardzo zakaźne, do infekcji dochodzi głownie poprzez kontakt z osobami chorymi oraz poprzez zanieczyszczoną żywność i wodę, dlatego norowirusy prowadzą często do zbiorowych zatruć pokarmowych, a najczęstszymi miejscami zakażeń związanych z norowirusem są zakłady żywienia zbiorowego, np. restauracje, szkoły, przedszkola, domy opieki społecznej i szpitale. Według badań norovirusy stanowią blisko 50% ognisk chorób pokarmowych na całym świecie (uwzględniając epidemie różnego pochodzenia).³
Badania norowirusów występujących u ludzi są bardzo trudne ze względy na duże zróżnicowanie i brak powodzenia rozmnażania wirusów w liniach komórkowych „in vitro” jak w przypadku modelu zwierzęcego.
Klonowanie genomu norowirusa i ekspresja białek kapsydu bakulowirusa oraz inne systemy ekspresji wiążą się z wytwarzaniem „cząsteczek podobnych do wirusów” (VLP), zdolnych do odtwarzania rzeczywistych struktur wirusa. Kapsyd norowirusa składa się z pojedynczego, głównego białka strukturalnego (VP1), które dzieli się na dwie jednostki: osłonkę (S) i uwypuklenie (P).⁴ Ekspresja białka VP1 u eukariota pozwala otrzymać puste cząsteczki strukturalne podobne do tych obecnych w wirusie (VLP) i mogących stanowić substytut norowirusa przydatny do badań przez wiele lat.⁵